I can almost see it
That dream I?m dreaming but
There?s a voice inside my
head sayin,
You?ll never reach it,
Every step I?m taking,
Every move I
make feels
Lost with no direction
My faith is shaking but I
Got to keep
tryin
Got to keep my head held
high
There?s
always going to be another mountain
I?m always going to want to make it
move
Always going to be an uphill battle,
Sometimes I’m going to have to
lose,
Ain?t about how fast I get there,
Ain?t about what?s waiting on the
other side
It?s the
climb
The
struggles I?m facing,
The chances I?m taking
Sometimes they might knock me
down but
No I?m not breaking
I may not know it
But these are the
moments that
I?m going to remember most yeah
Just got to keep going
And
I,
I got to be strong
Just keep pushing
on,
cause
There?s
always going to be another mountain
I?m always going to want to make it
move
Always going to be an uphill battle,
Sometimes I’m going to have to
lose,
Ain?t about how fast I get there,
Ain?t about what?s waiting on the
other side
It?s the
climb
There?s
always going to be another mountain
I?m always going to want to make it
move
Always going to be an uphill battle,
Sometimes you’re going to have
to lose,
Ain?t about how fast I get there,
Ain?t about what?s waiting on
the other side
It?s the
climb
Keep
on moving
Keep climbing
Keep the faith baby
It?s all about
It?s all
about
The climb
Keep the faith
Keep your
faith
การไต่ระดับ การศึกษาสถาปัตยกรรมนั้นเป็นเรื่องอย่างยิ่งสำหรับเดี้ยน T__T
ตอนแรกก็จับผลัดจับพลู แบบที่ไม่สามารถไปสารภาพให้ใครฟังได้เท่าไหร่
ไปสอบพื้นฐานสถาปัตยเพราะไปเป็นเพื่อนไอ้แพรว(ปัจจุบันนังแพรวจบครุ…สอนหนังสืออยู่อ่างทอง -_-‘)
คะแนนเสือกออกมาโอเค ทั้งๆที่ไม่มีความรู้ใดๆทั้งสิ้น แถมไม่ระบายสีเอาดื้อๆ(และเขียนบอกแบบอารมณ์ว่า…รถคันนี้สีแดง…ฐิตยาเขียนลูกศรชี้ให้ดูว่าตรงนี้กรูกะทาสีเขียวนะ แต่ไม่ทัน…เลวตั้งแต่เริ่มต้นจริงๆ)
แถวเข้ามาเรียน….รู้สึกแบบไม่มีครคบตั้งแต่ออกสตารท์ ไม่รู้ดิ แบบเข้ากับใครไม่ได้
หรือกรูใส่คิตตี้มากไป แต่แต่ก่อนก็ใส่นะไม่เห็นมีใครว่า(นังพราวก็ใส่พอกัน แถมเผลอเยอะกว่าอีก)
ทำไมทุกคนดูเซ๊อร์เซอร์ โอ้วดูติสมาก พวกเขาต้องเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ (หลังจากหลายปีผ่านไป…ทำให้รู้ว่าลุกเซอร์ไม่ได้แปลว่าเกิดมาเพื่อเรียนถาปัด…เราไม่ควรตัดสินใครที่ภายนอกเช่นกัน….เพราะถึงอีคิตตี้ก็เกลียดการเรียนถาปัด…อีเซอร์ติสก็เกลียดพอกัน5555)
รู้สึกแบบหลุดมาดาวเนปจูน ทั้งๆที่จริงถ้าพยายามคุย ทุกคนก็เฮฮาปาร์ตี้ดี
ข้ามมันไปหลังจากเข้ากับเพื่อนได้แล้ว(ส่วนนึงโชคดีที่อยู่หอเดียวกับเชอรี่เลยติดแหมะตามไปเจอพวกเกด พวกเป้ น้ำ)
ก็เป็นช่วงชีวิตดราม่าอย่างที่รู้กัน(=___=) จะไม่ขอพูดถึงมันเพราะปกติพูดบ่อยแล้ว
แต่การที่เข้ากับเพื่อนๆได้ทำให้สนุกกับการทำกิจกรรมมากขึ้น และรู้ว่า อ๋อ ที่กรูทำไม่เป็น เพื่อนก็ทำไม่เป็นเหมือนกันเว้ยยย
ไม่ใช่ว่ามันสามารถตัดโมเดลเป็นตั้งแต่เกิด(โอเคยอมรับว่าเพื่อนตัดดีกว่า กรุ แล้วไมล่ะ ชิ)
ยังมี ชอค เคาเจอร์เป็นระยะๆ เช่นการที่ถูกด่าเวลาทำงาน การไปสายแล้วไม่ได้พรีเซ็น
บอกตามตรงว่าเราเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน ถ้าเป็นฐิตยา of satit14 ไม่ได้ส่งสิดี แถมถ้าดิชัน้จะส่ง ดิชั้นจะทำตามใจตัวเองด้วย
จำได้ว่าเพราะเกลียดฟิสิกส์มาก เลยต้องจดวิชาฟิสิกส์ลงสมุดลายสตอเบอรี่…ด้วยปากกาสารพัดสีและกากเพชร อ.สุวัฒน์(ที่หน้าเหมือนปะป๊าหนูมาก)
ถึงกับต้องตามไปสอบถาม เมื่อนังนี่ยืนยันว่า เอิ่ม…ถ้าไม่ให้เขียนแบบนี้จะเรียนไม่ได้…ไม่มีอารมณ์….อาจารย์ก็ปล่อยเลยตามเลยมาจนวันนี้5555
ปัจจุบัน ถึงลากถูกันมาจนป.โท
มีการไปฝึกงานเมืองนอกเมือกนา สนุกสนาน ………แต่พอมาคิดดูดีๆ จากการอ่านหนังสือ CEOผู้ประสบความสำเร็จหลายๆเล่ม
จะมีคำว่า "อยากตื่นไปทำงานทุกวัน"….และเข้าใจเลยว่าถ้าไม่ได้รัก ทำไปวันๆ มันจะไม่เจริญเอานะเว้ย
โอเคถ้าเราสั่งตัวเองว่า "ฮึบ บึดจ้ำบึด" มันอาจจะไปได้อีกสัพพัก……แต่กรูเหนื่อย…จะทำไปทำไม T___T
ไม่รักไม่หลง ไม่สนใจว่าตึกนี้มันจะงามเงาะโรงเรียนอะไรขนาดนั้น…แถมโดนด่า…เป็นส่วนนึงของอาชีพนี้
เพราะเอ็งไม่ได้ออกแบบตึกไว้อยู่เองคนเดียว….ยังไงก็ต้องโดนด่า แต่จะจากใครเท่านั้นเอง
ทุกๆเซลล์ในร่างกายหนูบอกว่านี่มันไม่ใช่แล้วกิ้บ!!! มาผิดทางเว้ยเฮ้ย
แต่ก็อ่ะนะ……มันไม่ใช่ว่าขึ้นเขามาแล้วจะกระโดดต๋อม หนีไปได้ทันที……..แต่ตอนนี้เรามีจุดมุ่งหมาย
จบให้ได้….แล้วไปใช้ชีวิตกัน!!! เสี่ยงอะไรก็ได้ตั้งแต่บัดนาว
เราไม่อยากแก่ตัวไปแล้วนั่งบ่นต่ออีกว่ารู้งี้ไม่เรียน ไปทำนั่นทำนี่ดีกว่า
ให้โอกาสบ่นตัวเองมาได้ถึงปีนี้ only!!!
โอเคแม้จะยังไม่แน่ชัดว่า จบแล้วไปไหน(หรือกรูจะไปเรียนระบำหน้าท้องจริงๆดีวะ)…..แต่ก็อย่างน้อยรู้ว่ามีเส้นทางไหนไม่ควรเลือก เฮอะๆ
ตอนนี้เปิดเพลงนี้ไปพลางๆ เพราะคิดว่าช่วงนี้ มันเกิดขึ้นเพื่อให้เรียนรู้
เป็นโชคชะตาขีดมาแล้วว่า
"โอเคๆ….พอได้แล้วหนูอย่าทู่ซี๊….หนูอาจจะเหมาะกับการเพ้นท์เล็บให้นกอีมูมากกว่าการเรียนสถาปัตยกรรมนะ เชื่อสิ หนูจะร่ำรวยเป็นเศรษฐี….เผลอๆจะเป็นเจ้าของกิจการเพ้นท์เล็บอีมูที่ใหญ่ที่สุดในโลก
มาเถอะมา….วางแบบบ้านหนูลงซะ(ให้คนที่เค้าทำได้ดีกว่าทำอาชีพนี้ไปนะหนู)….ออกไปจับนกกระทุงบ้านเรามาฝึกเพ้นท์เล็บไปพลางๆตั้งแต่วันนี้
-___,-+ เชื่อสิ เวิร์คกว่ากันเห็นๆ"
ประสบการณ์ในคณะนี้เบื้องต้น
1.อย่าตัดสินคนจากลุกภายนอก
2.ให้โอกาสคนอื่นได้แก้ตัวบ้าง
3.จงทำ…อย่างหลงไหล…มิเช่นนั้นก็จงทำเหมือนว่าหลงไหล(อันนี้จารย์เดบบร้าบอกว่าเวลาอธิบายงาย ต้องทำหน้าแบบว่ายูอินสุดๆ อยู่เลิฟมันมากๆ แล้วถึงคนอื่นเค้าอยากจะด่า แต่เค้าก็จะเกรงใจ)
4.การแถ ทำได้…แต่ถ้าคนอื่นเค้ากับได้ให้เปลี่ยนมาแฉตัวเองแทนว่ารู้นะว่าผิดตรงนั้นตรงนี้…แต่ บลาๆๆ(แล้วแถต่อไปเนียนๆ)
5.การเวลาเปลี่ยน profile ของคนได้…แต่เปลี่ยน mind ไม่ได้มาก และเปลี่ยน Soul ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ชั้นก็ยังเป็นคนเดิมที่ชอบของสีแดง ชอบร้องเพลง กินของอร่อยๆ อ่านหนังสือดีๆและชอบคิตตี้…..ที่ไม่เคยอินกับสถาปัตยกรรมเลย
ไม่เปลี่ยนไปเลย…
Pearybloss's Blog 